جوجه طلبه

سه سال حسرت واشک وبغض ودوری،به خاطر نعمت وجود تو در وجودم وخطر سفر برایمان... قطره قطره اشک شدن وسوختن در حسرت؛به خاطر آمدنت و بازهم  دلیل و بهانه های بی شمار وملاحظات و لنگ ماندن پای رفتن این دل تنگ... اصرار،اصرار!اصرار این دل بی قرار... کار خودش را کرد ،آن دست گره گشا... کار خودش را کرد آن پنجره ی فولاد طلایی... برایمان آغوش گشودی و ما هشت روز مهمان آغوشت بودیم چه زود گذشت و شوق وذوق رسیدن به تب حسرت وبغض جدایی نشست... حالا هر روز که به تو سلام میدهم مثل برق از خاطرم میگذرد روزهایمان ؛باتو... تصویر اولین زیارت و سلام و ضریح شکسته در زلال اشکهایمان تصویر پیرزنی که در ضریح برادرت آب میریخت به پاس وفاداریش... ...

باورکن خیلی سخته جلوی خودمونو بگیریم که درسته غورتت ندیم! وقتایی که غذا تو گلوت میپره یا سرفه ات میگیره و خودت به پشتت میزنی, وقتایی که سفره پهن میشه و میری بابایی رو صدا میکنی و ول کنش نیستی تا بلند شه بیاد سر سفره؛ وقتایی که به بابایی فرمون میدی که چطور پارک کنه یا از پارک در بیاد؛ وقتایی که سفت دستاتو دور گردنمون حلقه میکنی و لبهامونو می بوسی؛ وقتایی که صدای اذان رو میشنوی و با صدای بلند ؛البته خیلی بلند, شروع به  (اباببر )گفتن میکنی؛ وقتایی که یه بالشت و یه رو انداز میاری  جلوی تلوزیون می ذاری و دراز میکشی وخودتو تحویل میگیری؛ وقتایی که به مامان تو انداختن وجمع کردن سفره کمک میکنی ,البته به روش خو...

هوالحق این روزها حتی چند دقیقه هم نباید از ت غافل شیم؛الحمدلله چندیست مهارت حل مساله را یادگرفتی! چطور؟ این طور که برای رسیدن به اشیا دلخواهت که در دسترست نیستن یا در بلندی قرار دارند ؛راه حل ساده ای پیدا کردی مثلا قابلمه ای رو از کابینت برمی داری و وارونه میذاری زیر پات وبه راحتی اشیا مورد نظرتو برمیدارییی خصوصا وقت آشپزی بنده یه قابلمه میذاری زیر پاتو بلند میشی وبه بنده لبخند میزنی و به کارم نظارت میکنی. یا چارپایه حموم و میزجلومبلی رو میگیری دستت و هر جا که خاطر خواهت باشه میذاری و میری روشو هر کاری دلت بخواد میکنی! این جور وقتا خطر ناک ترین فکرای دنیا تو ذهن من رژه میرن و ایضا تو ذهن تو ... ...

بچه  بزرگ بودن ؛ اصلا اصلش خواهر بزرگ بودن عالمی داره برا خودش... همچین حس مادرانه  داری نسبت به خواهر برادرای کوچیک تر... مخصوصا اگه اختلاف سنی ها بیشتر هم باشه.. تولد هردوشونو یادمه؛مو به مو همون صبح جمعه سال نویی که مادرم با یه آبجی کوچولو به بغل برگشت خونه ومن تا ساعت ها بالای سرش نشستم ونگاش میکردم...اون قدر که اولین بار لبخندشو من دیدم؛ بالیدنش ؛قد کشیدنش؛زبون باز کردنش...همه وهمه تو خاطرمه روز اول مهری که کلاس اولی شد... اولین بار که نماز خوندنو یادش دادم... روز جشن تکلیفش؛ از همون روز جمعه صبح تا همین لحظه ؛ تا همین روزا که برای خودش خانومی شده... انگار همین دیروز بود ...

محکم پای راستشو میکوبید روی زمین ویه قدم جلو می اومد و دوباره پاشو میکوبید رو زمین؛ ... داشت مراسم رژه نیروهای مسلح رو از تلوزیون نگاه میکرد...

همیشه دوست داشتم پیچدن صدای اذان تو خونه رو ؛ودلچسب تر برام این بود که اهل خونه باهم این نوای آسمونی رو زمزمه کنن... دلم میخواست یه پسر داشتم که موذن ومکبر مسجد محل بشه... این پسر کوچولو ها که مکبر بودن وبا یه  ژست خاصی اذان و اقامه میگفتن  رو که می دیدم قند تو دلم آب میشد. هروقت صدای اذان از تلوزیون پخش میشه منم با صدای بلند هم خوانی میکنم؛ اولین بار تو خیابون بودیم که با صدای بلند شروع کرد به (ابا ببر)گفتن؛صدای اذان رو از بلندگوی مسجد شنیده بود... حالا صدای من با مکبر کوچکم وقت اذان به هم میپیچه و فضای خونه رو معطر میکنه به ذکر خدا... من به آرزوم رسیدم... الحمدلله... ------------------------------------...

اين چند روزه درگير مراسمات وجشن عروسي دايي جانِ علي بوديم. بنده بايد همين جا كمال تشكر وامتنان رو از علي آقا داشته باشم كه از هيچ گونه نيشطوني وبي قراري وانواع واقسام بهانه گيريها وبد قلقي ها دريغ نفرمود و در تمام مراحل اين مراسمات ثابت قدم واستوار بر سر مواضع به حق خود ماند... ---------------------------- اين خجالت كشيدنش از عروس و سر به زير انداختنش ازهمه چي جالب تر بود قربون پسر با حيام برم من .